Woensdagochtend om 5.35 u ging ik joggen met genoeg proviand bij me voor twee weken. Na twee dagen moest ik stoppen om een beslissing te nemen. Ik stond op een driesprong. Uit mijn broekzak haalde ik een muntstuk en gooide die op. Ik vervolgde mijn weg naar rechts. In de verte zag ik de skyline van een stad en wat dichterbij een zo te zien verlaten industrieterrein waar ik recht op af liep. Ik had geen idee welke stad ik zag, al zou ik daar makkelijk achter kunnen komen als ik stil zou staan bij mijn situatie. (Wat was er bijvoorbeeld gebeurd wanneer ik naar links was gegaan op de driesprong? Of gelijk voor mijn voordeur al een andere kant op was gerend? Ik wou er niet aan denken.) Mijn eten bestond voornamelijk uit droogvoer, aangevuld met water dat ik onderweg uit natuurlijke bronnen putte. Als er leidingwater was geweest had ik dat uiteraard liever gedronken. Ik moest er niet aan denken ziek te worden. Ik rende nu recht op de openstaande hekken van het industrieterrein af en hoopte maar dat het inderdaad verlaten was. Toen ik omringd was door fabriekshallen, met links voor me een kleiner gebouw, stopte ik. Ik ging zitten en at, ondertussen mijn omgeving in mij opnemend. Aan slaap had ik geen behoefte. Toen ik genoeg gegeten had stond ik op en rende weer door, het industrieterrein achter me latend. De stad liet ik links liggen; eenmaal op dit punt aangekomen was ik niet geïnteresseerd in mensen. Gek genoeg was het al twee dagen geen nacht meer geweest, wat me weliswaar verbaasde maar niet lang kon boeien. De nacht was alleen maar lastig, want dan zag ik veel minder door mijn slechte ogen die in het donker bijna blind waren. Ik zou me kunnen verstappen en mijn enkel breken, of ongemerkt een weg in kunnen slaan die niet door het lot bepaald werd. Of nog erger. Dat zou alles verpesten.
Opeens was het stil. Doodstil. Er was niets meer, alleen een paar meeuwen in slow-motion.
Op de laatste dag kwam ik een troep lemmingen tegen, op weg naar zee. Ik besloot om te draaien en naar huis te gaan.
